Begin vorig jaar werd Mariska getroffen door een herseninfarct en sindsdien pakt zij het rustiger aan. Mariska vertelt over deze periode…
Frans en Mariska Bauer
Waar de roddels, geruchten en scheidingen je rond de oren vliegen in BN’er-land staat er een koppel nog als paal boven water: Frans en Mariska Bauer. Het gelukkige stel is alweer 15 jaar getrouwd en nog altijd even gelukkig.
Toen Frans en Mariska met elkaar in het huwelijksbootje stapten beloofden ze elkaar de eeuwige trouw, in voor- en tegenspoed. En dat hebben ze inmiddels waargemaakt. Toen Mariska vorig jaar getroffen werd door een herseninfarct ging het gezin Bauer door een heftige en zware periode heen. Het was een spannende tijd waarin Mariska veel heeft moeten herstellen en revalideren, maar gelukkig is ze vandaag de dag weer zo goed als de oude.
Herseninfarct
Mariska legt in LINDA. uit dat zij haar herseninfarct niet aan voelde komen. ‘Ik had niets door.’ Frans trok vervolgens aan de bel, omdat Mariska raar bleef praten. Toen werd zij met spoed naar het ziekenhuis gebracht. ‘Ik lag met alle denkbare toeters en bellen in bed. Het was coronatijd en Frans mocht alleen in de avond een uur op bezoek.’ Alles gaat op dat moment langs Mariska heen en zij kreeg het ene na het andere onderzoek. Volgens Mariska werd zij ‘als een pakketje door het ziekenhuis gereden.’
Leven in angst
Mariska werd na 5 dagen in het ziekenhuis gelukkig weer ontslagen en toen begon het revalideren met dagelijkse therapie. ‘Ik moest alles opnieuw leren, logopedie, geheugentraining, gezinstherapie.’
Mariska leeft ook in angst om te sterven, want nadat zij ‘herseninfarct’ googelde, zag zij geen positieve berichten. ‘Moet je niet doen, weet ik heus wel, en toch doe je het als het je overkomt. Zowat alles wat je leest, elk artikel groot of klein, zegt dat je binnen vijf jaar dood bent. Ik zag in gedachten alle rampscenario’s. Hoe moet dat als de kapitein het loodje legt en het Bauer-schip stuurloos wordt.’
Door het herseninfarct en de heftige periode daarna is Mariska veranderd van een bezige bij naar rustige vlinder. ‘Daar moest niet alleen ik aan wennen, ook Frans en de kinderen moesten leren dat er thuis voortaan meer van ze werd gevraagd zou worden.’ Geheel begrijpelijk natuurlijk, maar dat doet het hele gezin met alle liefde. Zij zijn nog iedere dag dankbaar voor het feit dat zij hun lieve vrouw en moeder mochten houden.
