Estelle van ’t Schip zit in diepe rouw. Ze mist haar moeder Daniëlle van ’t Schip, die in oktober vorig jaar op 55-jarige leeftijd overleed, nog elke dag. ,,Het voelt alsof ik geamputeerd ben.”
Estelle heeft het zwaar. Sinds de dood van haar moeder woont ze bij haar vader John van ’t Schip om samen te rouwen. ,,Voor mij is er een leven voor de dood van mama en na de dood van mama”, vertelt ze in gesprek met Vriendin. ,,Gelukkig voel ik haar ziel wel, maar ze is er niet echt. We waren zo in elkaar verstrengeld, dat ik me vaak echt geamputeerd voel.”
‘Ze kon niet meer’
Vlak voor de dood van Daniëlle gebeurde er nog iets bijzonders, herinnert Estelle zich. ,,Ze keek me aan en vroeg zich hardop af of ze niet nog even vol moest houden… Ik werd helemaal blij. Maar ze kwam erop terug, want ze zei het om mij te pleasen en niet voor zichzelf, want ze kon niet meer. Ze sprak uit dat ze dit zag als haar laatste levensles: ze moest nu voor zichzelf kiezen. Ik heb haar toen aangekeken en gezegd: ‘Mama, je mag gaan’. Toen zei ze die zin uit The Lion King: ‘I live in you, you live in me, forever’.”
Allerergste
Mensen ‘pleasen‘ is iets wat Estelle ook van zichzelf herkent. Maar sinds de dood van haar moeder staat ze anders in het leven. ,,Voor het eerst in mijn leven lukt het me nu om voor mezelf te kiezen. Dat is een mooi proces, maar tegelijkertijd had ik dit graag met mama willen delen”, zegt Estelle. De afgelopen maanden is ze als mens dan ook gegroeid. ,,Ik kan erg onzeker zijn, maar weet je wat gek is? Ik denk nu mama er niet meer is: het allerergste wat me kon overkomen, is me overkomen, dus waar maak ik me druk om? Ik merk de laatste maanden dat die onzekerheid steeds meer weggaat.”