We weten het nu allemaal: er is raar gedrag bij de publieke omroep. Het eerste jaar vond ik dat zo moeilijk, dat ik elke dag snikkend thuiskwam. En het is aan mijn ex-partner – ere wie ere toekomt – te danken, dat ik doorzette. Hij troostte me en zei dat ik de grote lijn in de gaten moest houden.

Eerst even de feiten: er zijn 6000 omroepmedewerkers, waarvan er 200 zijn gehoord. Een klein percentage dus. Over het algemeen heb ik met veel plezier bij de televisie gewerkt.

Toch een paar voorbeelden. Ik moest voor de eerste keer presenteren, omdat een collega ziek werd. Ongelooflijk spannend natuurlijk. Vlak voor dat het lampje voor mij voor de eerste keer live rood brandde, zei de collega die naast me zat: ’Keyl, je zult het nooit leren.’ Een andere collega verzekerde me dat ik onmiddellijk op moest houden. Ik kon er niks van.

Toch benieuwd hoe hij er na vijftien jaar dagelijkse talkshows met een miljoen kijkers per dag nu over denkt.

Wortel

Zo’n ’grapje’ als ’wil je mijn wortel zien’, daar kijk ik niet van op. Er werd mij regelmatig mee gedeeld ’het lijkt me heerlijk om jou tussen je borsten te zoenen.’ Meestal reageerde ik er vrij nuchter op: ’Heb je echt niks anders te doen?’ Maar ik had een goede training gehad. Tijdens de groentijd bij het corps in Groningen was ik al door iedereen afgezeken. Toen waren er niet zo veel vrouwen, dus je moest het altijd ontgelden. Als je dit nooit hebt meegemaakt, begrijp ik dat je in shock bent.

’Wil je mijn wortel zien’ en ’wie zou je liever pijpen?’ Rapport over omroepen vol seks, geweld en pestgedrag
Nadat ik als verslaggever de ene na de andere reportage internationaal verkocht, leek het me reëel dat ik net zo veel zou verdienen als mijn mannelijke collega’s. Dus ging ik naar de Ondernemingsraad. Die kwamen twee jaar later (!) met de mededeling dat ik een echtgenoot had die geld verdiende, dus ik hoefde niets extra. Ik merk dat nog dagelijks in mijn pensioen dat daardoor veel lager is.

Maar denk niet dat alleen mannen zich misdragen. Een vrouwelijke regisseur liep langs een aantrekkelijke cameraman op de studiovloer. Ze greep hem in z’n kruis en zei: ’Jij bent vanavond de mijne.’ Ik stond erbij en schaamde me kapot.

Ouderwets

Gaat er iets veranderen bij de omroep? Niet zolang leidinggevenden geen beslissingen durven nemen, hun nek niet uit durven steken en geen verantwoordelijkheid opeisen. Toen ik in de zeventiger jaren van de vorige eeuw bij de omroep kwam, dacht men dat de omroepen snel opgeheven zouden worden als zijnde ouderwets. We weten allemaal hoe de situatie vijftig jaar later is. Laten we zeggen: erg veranderingsgezind is de omroep niet.

Leiding geven is ook de waarheid durven zeggen, mensen met situaties confronteren en je met elkaar afvragen: hoe nu verder. Ik ben in elk geval blij dat gebleken is dat ik niet de enige ben die dit soort gedrag verschrikkelijk vindt.

Bron: