Maar als kijkers thuis moeten we eerst nog de chaos van de laatste weken onder ogen komen. En dat het chaos is, is zacht uitgedrukt.

Chaos in het pension

Martien probeert het pension een van een lik verf te voorzien terwijl de werkmannen ‘ruw’ door het pand knallen met houten balken. En dan moet de ex-kasteelheer ook nog paraat staan voor vragen van het team dat de gordijnen komt inmeten. En dan zul je net zien dat ook de behangrollen al worden geleverd én er sollicitaties worden gedaan én broer Jaap ook nog eens een bezoekje brengt. Er moet toch iets misgaan in deze drukte?

Montana betrapt haar vader

En dat gaat het ook. Maar niet door de ruwheid van de bouwvakker, maar door de nalatigheid van Martien. Hij zegt wel zo lekker met zijn kwast in de weer te zijn geweest en dat hij zich dag en nacht zou inzetten om het pension bijtijds af te krijgen, maar met half werk zijn we allemaal snel klaar. En niemand minder dan dochter Montana betrapt hem op zijn fouten.

Als Martien nog in extase is van het zachte en luxe behang dat zojuist is bezorgd, brengt de nuchtere Montana hem maar al te graag terug naar de realiteit. Ze helpt de laatste weken ook hard mee in het pension, maar haar oog valt opeens op een extra klusje. Terwijl ze naar de vensterbank loopt ziet ze verfspetters liggen. En die zijn al opgedroogd…

Allemaal druipers

‘Het is al helemaal hard! En daar zit een hele strengel. Oh, nee. Dit moet eerst opgeschuurd worden’, zegt ze vol verbazing. ‘Hier, allemaal klodders! Als mijn moeder dit ziet…’ Het kan haar niets schelen dat Martien boven bezig is een andere kamer te verknallen, ze roept hem als een ware opzichter naar beneden om zijn eigen fouten onder ogen te laten komen. ‘Ben jij hier vanochtend bezig geweest met verven? Allemaal druipers, kijk dan!’ confronteert Montana haar vader. Martien doet alsof hij van niets weet. ‘Maar zie je dat straks dan nog?’, aldus Martien die met hangende pootjes bij zijn dochter aankomt. ‘Natuurlijk zie je dat!’

‘Ik kon het niet meer opbrengen. Ik dacht: ‘Ik rol er gewoon overheen’’, aldus een vermoeide Martien. ‘Ik denk: Ik hoop dat niemand het ziet. Maar Montana heeft natuurlijk zulke ogen, die ziet dat weer. Ik ben zo klaar met dat zwart!’ Martien glipt vervolgens weer weg naar zijn ‘curry-kamer’, maar Montana is nog niet klaar met haar vader. Ze vertrouwt zijn schilderwerk niet meer en maakt even een controlerend rondje door het pension. En ja hoor. Ook bij de ramen op de bovenverdieping is het fout gegaan. ‘Ja die is ook makkelijk! Hij heeft gewoon met de deur dicht geverfd, constateert de nuchtere Meiland-telg als ze de balkondeuren opent en er witte vlekken achter vandaan komen. ‘Ja weet je, zo kennen we hem’, begint ze. ‘Het is heel vaak dat hij denkt ‘maakt niet uit.’’

Waarschuwing voor Claire en Vivé

Als dat nou voor de (inmiddels uitgestelde) opening nog goedkomt. Maar Martien lijkt dan wel oogkleppen op te hebben, dat blijkt even later alleen maar voor zijn eigen werk te zijn. Als kleine Vivé namelijk ook nog even een kwast oppakt om mee te schilderen, roept Martien om een hoekje: ‘Als ze maar geen druipers maakt. Want Claire had vorige week allemaal druipers gemaakt.’

Bron: