In Brazilië kijken ze niet op van wat blote rondingen, dacht Lucinde (49) op het strand. Geen idee dat topless zonnen haar zo in de problemen kon brengen.
Brazil, oh lalalalalalalaaaaa, Brazil! Het afgelopen jaar toog ik met mijn man en twee pubers naar het land van carnaval, de Amazone, koffie en natuurlijk de langgerekte stranden vol knappe mensen. We huurden een Airbnb in een van de vele kustplaatsen. Van excursies naar het binnenland tot luie stranddagen. Van diners in toprestaurants tot coxinhas – gefrituurde bolletjes met kip en roomkaas – uit een foodtruck. We hadden de tijd van ons leven.
Topless
Geheel volgens onze vakantietraditie nam mijn man onze zoons een dag op sleeptouw, zodat ik even kon genieten van wat hoognodige tijd voor mezelf. Terwijl zij in een enorm waterpark van de ene na de andere hysterische glijbaan roetsjten, legde ik mijn handdoek neer op het dichtstbijzijnde strand. Ik trok mijn jurk uit en bekeek mijn lichaam. De Braziliaanse zon deed me goed. Alles ziet er zon-gebruind toch net wat gezelliger uit. Jammer alleen van al die witte strepen. Zou ik het doen? Ik was al zeker vijftien jaar niet topless geweest, maar als ik het ergens durfde, was het hier. Geen puberzoons die zich zouden schamen voor hun moeder, overal piepkleine bikini’s. Niemand zou ervan opkijken, dacht ik.
Ik kwam net uit de zee, had een fijne samba-playlist opgezet en dommelde weg in de warme zon, toen ik dwars door mijn muziek heen iemand ‘Senhora!’ hoorde roepen. Lichtelijk geërgerd zette ik zonder mijn ogen te openen mijn muziek wat harder. Geen moment stond ik erbij stil dat ik die ‘Senhora’ weleens kon zijn. Tot ik het weer hoorde: ‘Senhora!’ Gevolgd door een tik tegen mijn been. Geschrokken deed ik mijn ogen open en keek recht in de chagrijnige gezichten van drie mannen in uniform!
Angstvallig
Als een speer schoot ik overeind. Wat was dít?! Ik had gelezen over overvallen op toeristen. Het zou toch niet… Een tweede blik op de uniformen stelde me gerust. Het waren politieagenten. Snel pakte ik mijn tas erbij. Mijn telefoon en portemonnee zaten er nog in, dus ze kwamen me niet vertellen dat ik was beroofd. Maar wat dán? Verward stond ik op en toen werd het me duidelijk. Ik versta geen Portugees, maar dat het om het ontbreken van mijn top ging, was helder. Met boze toon en wilde armgebaren wezen ze naar mijn borsten. Ik griste mijn tas uit het zand en ging met bonzend hart op zoek naar mijn bovenstukje. Niet snel genoeg, blijkbaar. Een van de agenten pakte mijn handdoek uit het zand en gooide die naar me toe. Angstvallig hield ik hem voor mijn borsten. Een van mijn buren, die doorhad dat ik de taal niet sprak, schoot me te hulp. Hij vertaalde wat de politieagenten zeiden: voor mijn schending van de regels konden ze me een geldboete of zelfs gevangenisstraf geven, maar als ik nú een top aantrok, waren ze bereid het bij een waarschuwing te houden. Dat hoefden ze geen twee keer te zeggen. Vliegensvlug trok ik mijn top én mijn jurk aan. Geen denken aan dat ik hier nog wilde blijven. Met het schaamrood op de kaken pakte ik mijn spullen bij elkaar, wegwezen hier.
Hilarisch
Later die dag vertelde ik mijn man en zoons over het voorval. Ze waren blij dat het bij een waarschuwing was gebleven, maar vonden het vooral erg hilarisch. ‘Voor hetzelfde geld hadden ze je in de bak gegooid!’ gierde mijn zoon. Laten we inderdaad blij zijn dat het niet zover kwam. Wie verwacht nou dat topless zonnen verboden is in een land waar de meeste bikini’s kunnen doorgaan voor flosdraad? Blijkbaar mag daar alles, zolang je tepels maar bedekt zijn.”
Sommige namen zijn om privacy-redenen veranderd.
