De ziekenhuisopname van zijn eigen moeder heeft vrijwel zeker het leven van Mark Gillis gered. Nadat de zoon van Peter Gillis haar daarnaartoe had gebracht, bemerkten artsen in de loop van het gesprek dat er ook met hém iets mis was. Door een toevallige samenloop van omstandigheden belandden moeder en zoon vervolgens sámen op de ic, waarna de familie bange dagen en uren wachtte. „Als hij niet was onderzocht, hadden we hem denk ik dood in zijn chaletje gevonden.”
Het mag dan langzaamaan de goede kant opgaan met Mark Gillis (28), die al meer dan een maand in het ziekenhuis ligt, zijn vader Peter Gillis (62) vergeet nooit van zijn leven de eerste bange dagen daar – toen rekening moest worden gehouden met het allerergste. Tot vandaag was het voor de buitenwereld nooit duidelijk hoe ernstig het met Mark was gesteld en wat zich nog meer afspeelde binnen de muren van dat ziekenhuis in Helmond, waar hij op de ic terechtkwam… naast zijn eigen moeder!
De schrik sloeg vakantieparkondernemer Peter Gillis om het hart toen hij hoorde wat er was gebeurd, nadat Mark op die vrijdag in juni zijn zieke moeder naar het Elkerliek-ziekenhuis had gebracht. Met de ex-vrouw van Peter, die nog steeds voor zijn Oostappen Groep werkt en met hem een vriendschappelijke band heeft, ging het bepaald niet goed. Zij werd onmiddellijk opgenomen en kwam op de intensive care terecht.
Piepend geluid
Haar behandelend arts ontging echter niet dat ook Mark het een en ander mankeerde! Peters jongste zoon haalde zwaar adem en maakte zelfs een bijna piepend geluid. Daarop stelde de dokter voor ook hem te onderzoeken. En dat was maar goed ook: bij de eerste resultaten van de saturatiemeting gingen meteen alle alarmbellen af. Hij bleek een ernstige longontsteking te hebben.
„De zuurstof in het bloed van onze Mark was maar de helft van wat die moest zijn”, vertelt Peter. „Ook hij werd onmiddellijk opgenomen en ook hij kwam meteen op de ic terecht, ja, naast zijn moeder dus!”
Kapot geschrokken
De paniek in de Gillis-clan was groot, al slaagden ze erin de ziekenhuisopnames van beide familieleden eerst nog een week onder de pet te houden.
„We zijn ons toen natuurlijk kapot geschrokken”, zegt Peter, die een maand later terugkijkt op alle verwikkelingen en de rollercoaster van toen. „Hoe erg het allemaal was, kregen we later te horen. De volgende ochtend zei de arts tegen ons: ’Als we hem niet hadden onderzocht, en hij gewoon naar huis was gegaan, dan denk ik niet dat hij de volgende ochtend had gehaald!’”
Te zwak
Peter, geëmotioneerd: „Ik denk dat we hem dan dood in zijn chaletje hadden gevonden.” In plaats daarvan knapte Mark een beetje op, maar al het leed was niet geleden. In de loop van de week liep de toch al verzwakte patiënt een bacteriële infectie op. Die zorgde voor nog meer onheil.
„En dat was het tweede weekend op rij dat we in de piepzak zaten, omdat we bang waren dat het verkeerd kon aflopen. Er werd overwogen hem over te brengen naar het universiteitsziekenhuis in Maastricht, aangezien daar een machine staat die alle belangrijke orgaanfuncties van hem kon overnemen. Maar hij werd te zwak bevonden voor die reis. Toen hebben ze hem omgedraaid, om zijn longen meer ruimte te geven, maar dat hielp eerst ook niet. Ja, het is heel erg geweest. Onze Mark is door het oog van de naald gekropen.”
Niets meer belangrijk
Op dat moment werd via sociale media bekend dat de familie Gillis zijn tenten had opgeslagen in het ziekenhuis en bijna geen moment van Marks zijde week. „Ik heb alles uit mijn handen laten vallen. Wendy (zijn vriendin, ES) en ik zijn hier hele dagen en nachten geweest. Inge, mijn dochter, en Ruud, Marks oudere broer, ook. Die liepen van Marks bed naar hun moeder en weer terug. Het was vreselijk. De eerste dagen had zij geen idee dat Mark hier ook lag en we vroegen ons al af hoe dat moest gaan als het anders zou lopen… en we haar op een dag moesten vertellen wat er met Mark was gebeurd.”
Peter benadrukt dat op zo’n moment ’niets meer belangrijk is’. „Ik heb mijn leven hard gewerkt voor mijn zaken en dat allemaal op te bouwen… het kon me gestolen worden. Dat kan ik makkelijk zeggen, omdat ik weet dat alles in goede handen is en toch wel doorgaat, maar toch. Het is mijn levenswerk. De rechtszaken, al het gedoe met instanties, het deed er allemaal niet meer toe. Er telde maar één ding en dat was de gezondheid van Mark. Dat we hem maar weer thuis zouden krijgen.”
Gewone leven terug
Mark doet zijn best, maar komt van ver, na vier weken in een kunstmatige coma. Akelig was het voor de familie om te zien hoe hij paniekaanvallen kreeg en door een delier voortdurend dacht dat hij verdronk en wild om zich heen sloeg. Maar na precies vier weken ic keerden zijn kansen. Werd de vierde zondag gedacht dat hij nog minstens een week intensieve zorg nodig had, op maandag kon hij naar een andere afdeling waar die zorg juist wat werd afgeschaald. Daar werkt Mark nu aan zijn verdere herstel, aan zijn revalidatie en aan een behandelplan voor de langere termijn – dat inmiddels is opgesteld. Ook met zijn moeder, die nooit in de Gillis-reallifesoap Massa is kassa was te zien, gaat het nu weer een stuk beter.
„Langzaam krijgen we ons gewone leven terug,” besluit Peter, die vol lof is over alle zorg en de mensen die deze verleenden. „Daar kun je alleen maar respect voor hebben. Ik ben iedereen verschrikkelijk dankbaar voor alles wat er is gedaan en voor het feit dat ze Mark zo snel te hulp zijn geschoten toen ze zagen dat er ook met hem iets goed mis was. We hebben een lange weg te gaan, maar Mark ís er nog. En daar zag het even niet naar uit.”
