Ze besloot met Jan een roadtrip door Amerika te maken. Vanuit Florida reisden ze naar Toronto. ‘Daar voelde ik dat het niet goed ging. Ik had blaasontsteking en ik voelde me echt ziek.’

‘Op de terugreis naar ons huis zijn we van Eerste Hulp naar Eerste Hulp gereden. Onderweg zijn we drie keer bij een ziekenhuis gestopt.’

Oorzaak gevonden in Nederland

Thuis in Florida ben ik naar mijn vaste ziekenhuis gegaan, en daar hebben ze een stent in mijn nier geplaatst, waardoor de weg naar de blaas zou worden opengehouden.’ Voor alle zekerheid reisden Cilly en Jan vervolgens naar Nederland. ‘We hebben in Nederland een CT-scan laten maken. Dat was half september. Daar bleek uit dat de kanker is uitgezaaid naar mijn buikvlies en ook om mijn nier is gaan zitten. Dat was dus de oorzaak dat ik in Toronto zo ziek werd. Mijn rechternier werkt daardoor niet meer. De stent die ze in Florida hebben geplaatst, deed ook helemaal niets. Tegen uitzaaiingen in het buikvlies is niets te doen. Ik ben uitbehandeld. Toen wist ik dat het aftellen was begonnen.’

Cadeautjes

Cilly zegt niet bang te zijn voor de dood. ‘Nee. Ik ben niet bang. Maar ik vind het veel te vroeg. Ik wil nog niet. Alleen heb ik weinig keus. Wel merk ik dat het me veel geeft. Ik heb nu gesprekken met mijn zoons Christian en David die ik anders niet zou hebben. Dat zeg ik ook tegen ze: Deze periode is me zó dierbaar. Dat klinkt heel raar, maar wij hebben de kans om met elkaar te praten. Om te zeggen wat we willen zeggen. Anderen hebben die kans niet altijd. De momenten die we samen zijn, zijn cadeautjes.’

Euthanasie

Cilly is vastbesloten om de regie over haar eigen leven en dood te houden. ‘Alles voor mijn einde is geregeld,’ vertrouwt Cilly aan Story toe. ‘Ook de uitvaart. Dat heb ik maanden geleden al geregeld. Lang voordat ik wist dat ik uitbehandeld was. Ik wist dat ik niet in Amerika wilde overlijden. Dan kom je vaak in een hospice terecht, en euthanasie is daar niet mogelijk. Voor euthanasie had ik ook al de papieren in orde gemaakt. Ook omdat ik me toen nog sterk genoeg voelde. Je wilt dat soort paperassen niet regelen wanneer je verzwakt bent. Dus in die periode ben ik op zoek gegaan naar een huisarts die me bij euthanasie of palliatieve sedatie wil begeleiden. Die heb ik inmiddels gevonden. Een ontzettend aardige man, in wie ik veel vertrouwen heb. Hij belt ook regelmatig hoe het met me gaat of komt op bezoek.’ Cilly heeft geen datum of tijdsplanning in haar hoofd. ‘Zeker niet. Dat hangt er helemaal vanaf hoe het met me gaat, en wat ik wel of niet kan.’

Terugkijken met een glimlach

Terugkijken op haar leven doet Cilly niet. ‘Dat heb ik ook nooit gedaan. Je leeft in het hier en nu en kijkt naar de toekomst. En dat doe ik nog steeds. Samen met Jan en onze kinderen. Die momenten zijn onbetaalbaar.’ Cilly en Jan, die veertig jaar samen zijn, vinden dat ze een mooi leven hebben gehad. ‘Als we dan toch terugkijken, kunnen we zeggen dat we gedaan hebben wat we wilden doen’, zegt Jan. Cilly lacht: ‘Dat gevoel heb ik echt! Ik heb gedaan wat ik wilde doen en wilde bereiken. We hebben twee fantastische jongens op de wereld gezet, die zich heel goed redden en volkomen zelfstandig zijn. Dat geeft heel veel rust. Ik kan met een grote glimlach terugkijken.’

Bron: