Veel mensen kijken uit naar een fijne vrijpartij, maar wat weinigen weten is dat er een zeldzame aandoening bestaat die ervoor zorgt dat je altijd opgewonden bent. Deze aandoening wordt Persistent Genital Arousal Disorder (PGAD) genoemd en komt voor bij een kleine groep mensen.
Een van deze mensen is de 23-jarige Amanda McLaughlin uit Michigan. Amanda lijdt al sinds haar puberteit aan PGAD en dit heeft een grote invloed op haar leven. Zo kan ze niet werken en is autorijden voor haar onmogelijk.
In een documentaire van de BBC genaamd Living Differently, vertelt Amanda over haar dagelijks leven.
Ze legt uit dat haar partner iedere dag seks met haar moet hebben omdat ze anders de hele dag opgewonden blijft. Amanda ontdekte op dertienjarige leeftijd dat er iets niet klopte. Ze speelde veel met zichzelf en haar moeder dacht dat ze verslaafd was aan seks. Nu heeft haar moeder spijt dat ze de problemen van haar dochter niet serieus nam.
Na onderzoeken kreeg Amanda de diagnose PGAD van artsen. Voor Amanda was dit een opluchting, omdat ze eindelijk een verklaring had voor haar continue verlangen naar seksuele bevrediging.
Mensen met PGAD zijn voor lange tijd extreem opgewonden en zelfs orgasmes kunnen dit niet verlichten. Amanda legt uit dat het niet leuk is om de hele tijd opgewonden te zijn en dat het voelt alsof je op het punt staat om een orgasme te krijgen, maar dit niet gebeurt. Ze zou niemand aanraden om de hele tijd op het randje van een orgasme te staan.
Om de symptomen van PGAD te verminderen, neemt Amanda dagelijks dertig verschillende soorten medicijnen. Ook zit ze regelmatig op ijszakken en warme kussens.
Amanda’s leven wordt volledig in beslag genomen door haar verlangens en ze hoopt in de toekomst met behulp van behandelingen weer een normaal leven te kunnen leiden. Dit betekent voor haar werken, autorijden en wellicht kinderen krijgen.
Het is belangrijk om te begrijpen dat PGAD een serieuze en zeldzame aandoening is die een grote impact kan hebben op het dagelijks leven van mensen die eraan lijden. Het is belangrijk om hierover openlijk te praten en te zoeken naar manieren om het leven van mensen met PGAD te verbeteren.
